Branislav Matić Beli (Beograd, 1952 – Beograd, 4. avgusta 1991) je bio srpski i jugoslovenski kontroverzni biznismen, koji je zajedno sa Đorđem Božovićem Giškom bio osnivač Srpske garde, paravojne formacije Srpskog pokreta obnove.
Ovaj musliman bio je strah i trepet beogradskog podzemlja, a život je završio tragično
Napustio je Jugoslaviju i otišao u zapadnu Evropu. U Beograd se vratio 1981. godine. Tada se govorilo da je vlasnik najvećeg auto otpada u Amsterdamu i da se obogatio zahvaljujući preprodaji bonova za benzin u Jugoslaviji, po višestruko većoj cijeni. Potom se pričalo da posjeduje 70 auto otpada u Srbiji, koji zapravo služe za prodaju kradenih automobila koji su stigli švercom iz Evrope. Ipak, nijedna od ovih tvrdnji nikada nije dokazana.
Oženio se Tanjom, 21. januara 1989. godine. Sa njom je dobio sina Marka 19. oktobra 1990. godine, a već je imao dvoje dece.
Politički aktivizam
Giška i Matić su najprije bili simpatizeri Slobodana Miloševića. Pozdravljali su njegove poteze oko ukidanja autonomnih pokrajina, kao i Vidovdanski miting na Gazimestanu 1989. godine. Giška je tada smatrao da on: “vraća minimum ponosa srpskom narodu.” Međutim, kada su vidjeli da se on ne odriče komunizma, bili su razočarani. Matić je kao bogat čovjek, dao preko 20.000 maraka u okviru zajma za preporod Srbije. U svojoj kancelariji je držao Miloševićevu sliku, a štampao je i kalendare sa njegovim likom i natpisom “Slobo – volimo te”.
Potom su se pridružili Vuku Draškoviću i Srpskom pokretu obnove. Matić je bio jedan od glavnih finansijera SPO-a. Na demonstracijama 9. marta 1991. godine, koje je organizovao Srpski pokret obnove na Trgu republike u Beogradu, vodeću organizacionu ulogu su imali Đorđe Božović Giška, Branislav Matić Beli, Aleksandar Knežević Knele i Jovan Otašević.
Likvidacija Belog
Okolnosti smaknuća Branislava Matića Belog 3. avgusta 1991. predstavljale su najavu najsurovijeg poglavlja s kojim će se Srbija suočiti u naredne dvije decenije. Iako je državna propaganda pokušala da nametne sliku obračuna među kriminalcima, od prvog trenutka nije bilo sumnje da su Belom presudile drugačije pobude ubica. Niti je on – uprkos okruženju u kojem se nalazio – bio gangster kakvim su željeli da ga prikažu, niti je način ubistva mogao da bude uklopljen u do tada postojeće mafijaške okvire.
Mnogo je razloga zbog kojih je javnost u tada krnjoj Jugoslaviji ubistvo Belog kvalifikovala kao političku likvidaciju. Takvo uvjerenje temeljilo se u mjeri u kojoj su sve ostale pretpostavke bile neuvjerljive. Posjlednjih godina života, Beli je postao politički veoma angažovan. Kao jedan od finansijera opozicionog Srpskog pokreta obnove i najbliži prijatelj Đorđa Božovića Giške, koji je u trenu mogao da okupi stotine mladića, Matić je predstavljao potencijalnu prijetnju kakvu je bilo rizično tolerisati.
Beli je usmrćen ispred svoje kuće na Voždovcu rafalnom paljbom iz automatskih pušaka dvojice ili trojice napadača. Ta okolnost nije pouzdano utvrđena. Došavši pred kuću, Beli je sačekao da iz automobila izađu njegova supruga, komšinica s dvoje djece i Giškina djevojka. Zatim je i sam izašao. Čuvši pucnje, stigao je tek da vikne: „Lezite!”. Nakon ispaljenih rafala ubice su uskočile u beli „mercedes” bez registarskih tablica i pobjegli. Na mjestu ubistva pronađeno je 27 čahura.
Dušan Knežević, otac Aleksandra Kneževića Kneleta, siguran je da je zamka za Belog bila stupica i za Gišku i Kneleta jer su njih trojica bila zajedno i samo spletom okolnosti su se rastali nepunih pola sata ranije.
Do tada su se u Beogradu dogodila samo dva ubistva koja su s razlogom imala epitet mafijaških. Prvo je ubistvo Ranka Rubežića 1985, koje je policijski brzo riješeno, a napadači uhapšeni i osuđeni. Drugo je ubistvo u „Nani” 1990, policijski djelimično razjašnjeno, ali bez jasnog sudskog epiloga – utvrđene su sve okolnosti osim najvažnije, ko je ispalio smrtonosne hice u Andriju Lakonića.
U Matićevoj likvidaciji vidljivije su bile jedino političke naznake. Državi, na čijim su se granicama vodili oružani sukobi, pritisnutoj sankcijama, ogromnim ekonomskim i političkim nevoljama, bez prijatelja u svijetu voljnog da joj pomogne, nikako nije odgovaralo da u svom dvorištu ima finansijera sposobnog da opremi hiljade naoružanih dobrovoljaca suprotnog ideološkog opredjeljenja.
Čovjek iz podzemlja
Reputaciju čovejka iz podzemlja stekao je na drugačiji način, od svojih prijatelja, prije svih Giške. Matićeva majka je pričala da je u vrijeme prvih krivičnih prekršaja njenog sina ipak imala utjehu:
– Nije mi bilo lako što sam morala da ga obilazim u zatvoru i nosim mu pakete, ali sam bar bogu bila zahvalna što ga politika ne interesuje.
Kada je kasnije shvatila da Beli i njegovi najbliži drugovi nisu ostali imuni na začetak višestranačja u Srbiji, povremeno bi ih pitala:
– A što vama, kad imate sve u životu, treba petljanje s tom gardom i politikom?”.
Uvijek je dobijala isti odgovor:
– Pa kad smo muškarci.
Za Belog se, kao i za mnoge njegove vršnjake, govorilo da je ljubav prema domovini dokazivao i kroz saradnju s tadašnjim Saveznim DB-om. Navodno je Beli 1989. učestvovao u jednoj operaciji u Cirihu. Međutim, od darodavca za takozvani privredni preporod Srbije, Matić 1990. godine postaje ogorčeni protivnik stranke na vlasti i Miloševića. Prežalio je 10.000 maraka poklonjenih državnim preduzećima, ali je s još većim žarom davao novac za SPO, tada najveću opozicionu stranku. Njegova supruga Tanja je potvrdila da su imali razmirice zbog velike materijalne podrške koju je davao.
Beli se 27 godina intenzivno družio s Giškom, pomažući mu, po pamćenju Giškine majke, „u trenucima kada su ga gotovo svi drugi zaboravljali”. I Milica Matić kaže da je od svih prijatelja njenog sina jedino u Gišku imala apsolutno povjerenje prenosi Avaz.
Poznanici Belog tvrde da mu je uoči pogibije prijećeno, ali da on to nije ozbiljno shvatao, da pištolj nije htio da nosi jer to nikada nije činio. Najgrublji, ali možda najpreciznije formulisan zaključak o njegovom ubistvu izgovorio je inspektor koji je radio na Matićevom slučaju i sličnim slučajevima:
– Čim se stigne do tragova koji vode ka DB-u ili politici, od angažovanja se praktično odustaje. Niko zbog ubistva kriminalca ne želi da rizikuje sopstvenu glavu, jer ga u rizičnim situacijama ni služba ni država neće uzeti u zaštitu. Uostalom, kriminalci su sami birali da sarađuju s tajnom policijom i političarima, a policajce su omalovažavali pokazivanjem brojeva telefona njihovih šefova, pasoša i legitimacija koje im je izdavao DB. Zašto bi se onda policija miješala u njihove porodične svađe i dokazivala ono što su svi znali?
Svi zainteresovani mogu se priključiti BESPLATNO na OVOM linku, uz aktivno učešće u dijeljenju informacija sa ostalim članovima! Pristupiti možete jednostavno i porukom na naš Viber broj + 387 62 59 69 79
